Produced by an anonymous Project Gutenberg volunteer
[Transcriber's note:This text marks a few vowels as long which are considered short bythe Oxford Latin Dictionary/OLD (or vice versa).This affects the following words:(i) 'mīsceō' (long i); OLD considers 'misceō' (short i) correct.(ii) 'affīrmō' (long i); OLD considers 'affirmō' (short i) correct.(iii) 'mīttō' (long i); OLD considers 'mittō' correct. This affects also the corresponding composites.(iv) 'īmmō' (long i), whereas OLD considers 'immō' (short i) correct(v) 'līttera' (long i, 2 't'); OLD considers 'littera' or 'lītera' correct(vi) īgnis (long first i); OLD considers 'ignis' (short first i) correct(vii) Some prefixes "in-" (like īnsalūbris) have 'long i' in the text, but are considered short in the OLD.In the "Poēta" chapter, one misprint has been corrected: "dormio" -> "dormiō".
In the appendix, which lists the vocabulary ("index verbōrum"),a few words are explained by pictures. To avoid these picturesin the interest of readers who cannot display pictures on their devices,they have been replaced by their definitions in English,using the label 'Image.']
Trita manu puerili est ut, mea cura, senescas;si modo non frustra, non mihi tota peris.
Libellum habes, lector benevole, quo quasi ponte usitirones a primo tirocinii anno in secundum transirepossint. Primo enim anno solum simplices, quasvocant, sententiae tractari solent; secundo autemadfectanda sunt difficiliora. Multa singularumconstructionum exempla in unoquoque capite itacongregata sunt ut discipuli ipsa similium sententiarumfrequentia sensim difficultates superarepossint. Latinam linguam ubique, nusquam inveniesAnglicum.
Gratias debemus maximas amico nostro A. W.Spratt, Aulae S. Catharinae socio, et W. H. D.Rouse, viro doctissimo, gratissima nobis amicitiaconiuncto, qui ambo, qua sunt benevolentia, multismodis nos adiuverunt. Si tamen menda te offendent,ita nobis ipsis culpam ascribe, ut veniam non omninodeneges.
Animum attende! Imperō tibi ut animum attendās.
Ante lūcem servus quīdam nōmine Dāvus adcellam, ubi dormiō, venit; forēs pulsat, āc mihiut surgam imperat. Ego dormīre volō; servōigitur ut abeat imperō. Servus abit, sed pater eumredīre iubet. Redit igitur et clāmāns "Pater tuus,"inquit, "ut statim surgās tibi imperat." Ē lectulō,in quō dormiēbam, sine morā surgō; sed vestēs,quibus mē amicīre soleō, invenīre nōn possum.Dāvō igitur ut novam tunicam quaerat imperō. Illeautem "Cūr," inquit, "quod māter tibi imperat numquamfacis? Cūr eī nōn pārēs? Nam semper tibiimperat ut tunicam apud lectulum tuum dēpōnās."Ego tamen īrātus eī ut taceat imperō. Tacet igituret aliī imperat servō ut tunicam novam mihi det.Servus ille alteram tunicam adfert, et mihi "Dāvus,"inquit, "ut hanc tunicam tibi darem mihi imperāvit.Imperāvit quoque ut celeriter tē amicīrēs." Fēstīnōigitur et servum alterum calceōs (quōs in pedibusgerere soleō) adferre iubeō. Calceōs ille adfert, quōsego pedibus indūcō. Deinde redit Dāvus, et "Mātertua," inquit, "ut statim ad sē veniās tibi imperat."Ad mātrem igitur eō, quae tunicam et calceōs meōscūriōsē īnspicit, et ut comās pectam mihi imperat.Dāvum igitur pectinem (quō comās pectimus)quaerere iubeō. Deinde māter mihi imperat utcollum iterum lavem, atque ut ad lūdum lītterārium(ubi nōs puerī lītterās discimus) proficīscar.Servum mēcum īre iubet. Hīc igitur servus, quī